H Όλγα Βακούφη και η συνέντευξή της στο Book Me Up

Βιογραφικό σημείωμα συγγραφέως

Η Όλγα Βακούφη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 31 Δεκεμβρίου του 1982, τελευταίο παιδί του χρόνου έτρεχε να τον προλάβει μη φύγει χωρίς αυτή· αυτός είναι κι ο λόγος που μισεί τα ρολόγια. Γεννήθηκε κάπου ανάμεσα στη νύχτα και στη μέρα, ένα χιονισμένο ξημέρωμα λίγο μετά την πανσέληνο, κι έτσι σε όλη της τη ζωή περιφερόταν ανάμεσα σε αυτές τις ειδυλλιακές ώρες, ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, ώσπου αγάπησε τις αντιφάσεις.

Της αρέσει ο εσωτερικός κόσμος, να κοιτάει και να ερμηνεύει τα άστρα, να ζωγραφίζει, να πλάθει ιστορίες και κάπου κάπου να τις λέει κιόλας.

Από μικρή ξεκίνησε να γράφει, από μικρή και να ζωγραφίζει, με το σχέδιο καταπιάστηκε νωρίς με τα γραπτά μεγάλη, έτσι της βγήκε...

Σπούδασε Σχεδιάστρια ρούχων, ασχολήθηκε με το θέατρο ερασιτεχνικά, με την comedia del arte την οποία λάτρεψε, έκανε βήματα δειλά στην κατασκευή κοστουμιών μα η δειλία τελικά την κέρδισε, έπειτα ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, που ευτυχώς γι’ αυτήν ασχολείται μέχρι και σήμερα, κι έχει πάρει μέρος σε τρεις ομαδικές εκθέσεις.

Η ανάγκη της για εμβάθυνση των πραγμάτων και η αγάπη της για το θέατρο την οδήγησαν να σπουδάσει Δραματοθεραπεία κι από τότε θεωρεί πως έχει συμφιλιωθεί με τις αντιθέσεις της.

Αυτή είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά που παρουσιάζει σχετικά με την ποίηση, μιας που αγαπά να μισεί την ποίηση.

Κάποια έργα της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά, ενώ συμμετέχει στην Ανθολογία Σύγχρονης Ελληνικής Αντιπολεμικής Ποίησης, που είναι υπό έκδοση από τις Εκδόσεις Κυβέρτι.

Έχω τη χαρά να φιλοξενώ στο ιστολόγιό μου, την Όλγα Βακούφη και την ποιητική της συλλογή με τίτλο «η φυγή [ή αλλιώς] σκέψεις σε ένα λευκό τετράδιο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κυβέρτι.

Κυρία Βακούφη, θέλω να σας καλωσορίσω στο ιστολόγιό μου. Ας ξεκινήσουμε!

 1.Τι σημαίνει για εσάς η «ποίηση» και πότε ξεκινήσατε να γράφετε;

Αρχικά να ευχαριστήσω κι εγώ εσάς για την φιλοξενία σας. Ξεκίνησα να γράφω χωρίς να το θέλω από τα εφηβικά μου χρόνια, ή μάλλον καλύτερα χωρίς να το επιδιώκω. Η εφηβεία μου λόγω πολλών παραγόντων ήταν λιγάκι, ας μου επιτραπεί η έκφραση “μποέμικη” και έντονα συναισθηματική και τότε μπήκε στη ζωή μου η ποίηση, από το μάθημα της Ευρωπαικής λογοτεχνίας στο σχολείο. Θυμάμαι πως είχα μαγευτεί που οι ποιητές μπορούσαν να πλάθουν, όπως ένας καλός τεχνίτης τον πηλό, τις λέξεις και να δίνουν νόημα σε τόσα συναισθήματα και απαντήσεις σε τόσα ερωτήματα με έναν τόσο μαγικό τρόπο. Όταν διάβαζα ποίηση ήταν σαν να ήμουν σε έναν χώρο ιερό, όπου θα ήταν ιεροσυλία και ατίμωση προς τον δημιουργό, κάθε αμφισβήτηση και κάθε ειρωνεία. Έτσι άρχισα δειλά- δειλά, να “μιμούμαι” τους ποιητές , στον τρόπο με τον οποίο εξωτερίκευαν τα καλά φυλαγμένα μυστικά τους κι έπειτα έγινε ανάγκη και “αναγκαίο κακό” μαζί. Λέω αναγκαίο κακό, γιατί είναι τόσο έντονη αυτή η διαδικασία, που πρέπει να είσαι καλός μύστης για να αντέξεις αυτή την ιεροτελεστία. Γιατί η ποίηση είναι σαν να ξεχωρίζεις τα ξερά από τα χλωρά χόρτα σε έναν κήπο, να κάνεις το ά-σχημο να φαίνεται ό-μορφο, να δίνεις μορφή σε συναισθήματα, εικόνες και έννοιες υπαρκτές ή μη. Είναι ένας τρόπος να αναγνωρίσεις, να κατανοήσεις και εν τέλη να αποδεχθείς αυτό που είσαι κι όχι αυτό που φαίνεσαι στον εκάστοτε παρατηρητή και στον έξω κόσμο. Ο ποιητής στέκεται γυμνός και εκτίθεται, όμως δεν εκθέτει μόνο την καλή και όμορφη πλευρά του, αλλά και όλα τα αιχμηρά, τα τσαλακωμένα και ίσως και κακοποιημένα στοιχεία της εσωτερικής του δομής και ύπαρξης, σαν να ανοίγεις μια καλά κλεισμένη μπαρουταποθήκη κι αυτό χρειάζεται θάρρος για να γίνει.

2.Τι στάθηκε αφορμή για να γράψετε ποίηση;

Όπως ανέφερα και παραπάνω αφορμή ήταν ένα μάθημα στο σχολείο! Ναι αυτή ήταν η αφορμή κι ας φαίνεται περίεργο. Η αιτία ήταν μια βαθειά ανάγκη να επικοινωνήσω με εμένα αρχικά κι έπειτα να ανοίξω διάλογο με όλους τους αγαπημένους μου ποιητές. Άρχισα να τους γνωρίζω μέσα από τα γραπτά τους και να αναγνωρίζω και την δική μου επιθυμία να εκφραστώ με έναν ανάλογο τρόπο. Θυμάμαι το πρώτο μου κείμενο, το οποίο είχε ποιητικό λόγο, όμως ήταν γραμμένο σε πεζή μορφή και ήταν ένα κείμενο δυόμιση σελίδες, να το περιφέρω στο διάλλημα στο σχολείο και να το μοιράζομαι με τους φίλους μου κι ενώ περίμενα την αποδοκιμασία τους, είδα πως ταυτίζονταν με τον τρόπο γραφής μου κι έτσι συνέχισα να γράφω.

 3.Γιατί δώσατε τον συγκεκριμένο τίτλο στο βιβλίο σας;

Το βιβλίο αυτό είναι πολλά διάσπαρτα ποιήματα, εφηβικά κυρίως και ίσως και λίγο αργότερα της μετά εφηβείας, τα οποία ράφτηκαν μεταξύ τους για να δώσουν μία συνέχεια το ένα στο άλλο κι έτσι δεν υπάρχει αυτοτέλεια μεταξύ τους, φτιάχνοντας, στα μάτια τα δικά μου τουλάχιστον, μία ερωτική ιστορία που καταλήγει σε μια φυγή. Κάποιος τελειώνει το παιχνίδι, τερματίζει πρώτος ή και τελευταίος δεν ξέρουμε, γιατί στην δική μου ιστορία δεν παίζει ρόλο ποιος φεύγει τελικά. Γιατί κι οι δύο φεύγουν από παλιά κατάλοιπα και κοινωνικά σκευάσματα, οπότε η “Φυγή” γίνεται μια εσωτερική διαδικασία.

4. Υπάρχει κάποιο ποίημα που να το ξεχωρίζετε σε σύγκριση με τα υπόλοιπα;

Το βιβλίο αυτό δεν περιέχει αυτοτελή ποιήματα, οπότε δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο ποίημα γιατί όλο το βιβλίο κατέληξε να είναι ένα ποίημα εικονογραφημένο από εμένα. Έγινε ένας πειραματισμός από πλευράς μου ώστε να ενωθούν τα κομμάτια σας παζλ και να βγει μία ερωτική ιστορία, μιας που όλα τα ποιήματα ήταν ερωτικά. Στο συγκεκριμένο βιβλίο τα ποιήματα που ενώθηκαν αφορούν μία παρελθοντική περίοδο της ζωής μου, πριν περίπου είκοσι χρόνια και έτσι η αξία τους είναι περισσότερο συναισθηματική. Παρόλα αυτά ξεχωρίζω μία στιγμή του βιβλίου που από μία σκηνή μεταφορικής “αυτοχειρίας” καταλήγει σε ένα πάντρεμα της ζωής με τον θάνατο.

5.Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Το πρώτο βιβλίο που θυμάμαι να διάβασα μόνη μου. πέρα απο τα παιδικά παραμύθια που υπήρχαν στο σπίτι, ήταν οι “Ιστορίες του χτες και του σήμερα” της Άννα Ζέγκερς από τη Σύγχρονη Εποχή , το οποίο περιλαμβάνει δεκαπέντε αυτοτελή ιστορίες και το οποίο έχω μέχρι και σήμερα στην βιβλιοθήκη μου. Θυμάμαι πως με είχαν συνεπάρει τα τραχιά και σκληρά σκίτσα από μελάνι που είχε μέσα, μιας που από μικρή μου άρεσε η ζωγραφική.

6.Τι είδους βιβλία σας αρέσει να διαβάζετε;

Μου αρέσει πολύ η λογοτεχνία, αλλά βρίσκω μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο θεατρικό κείμενο όπως του Ντάριο Φο, καθώς και τα παραμύθια του Τζάνι Ροντάνι, επίσης μου αρέσει πολύ ο Σαίξπηρ. θεωρώ πως τα έργα του είναι ποίηση γραμμένη σε μορφή διαλόγων. Μου αρέσει το καυστικό κείμενο, αυτό που θα με ταρακουνήσει όχι τόσο συναισθηματικά μα κυρίως κοινωνικά.

7.Θα υπάρξει και επόμενο βιβλίο;

Ήδη ετοιμάζω το δεύτερο βιβλίο μου , στο οποίο πλέον θα υπάρχει αυτοτέλεια στα ποιήματα και εκεί θα μιλήσουμε για ποιητική συλλογή. Στη Φυγή, το πρώτο μου βιβλίο, υπάρχει ένας πειραματισμός στην δομή της, καθώς δεν με ενδιέφερε τόσο να προβάλω τις ικανότητες μου, αλλά ήταν και παραμένει να είναι, μία προσπάθεια αποδέσμευσης από το παρελθόν. Γι αυτό και η επιλογή των ποιημάτων και των κειμένων έγινε με συναισθηματικό κριτήριο. Το δεύτερο βιβλίο θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

8.Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος;

Ο ίδιος ο φόβος! Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως ο φόβος, όταν προέρχεται από φυσική αντανακλαστική αντίδραση του εγκεφάλου και του σώματος μας είναι σωτήριος, όταν παραδείγματος χάρη έρχεται ένα αμάξι καταπάνω μας και αντανακλαστικά κάνουμε στην άκρη για να μη μας πατήσει. Όταν όμως προέρχεται από εγκεφαλική ή συναισθηματική υπέρ λειτουργία τότε είναι πραγματικά θανάσιμος. Είναι αυτός που θα σου κόψει τα πόδια όταν είσαι πέντε ετών και πρέπει να πεις το πρώτο σου ποίημα μπροστά σε κόσμο. Αυτός που αργότερα θα σε αποτρέψει να διεκδικήσεις την συναισθηματική ασφάλεια που χρειάζεσαι, ή ακόμα και την αύξηση που περιμένεις εδώ και μήνες από την δουλειά σου. Είναι αυτός που θα σε πάει πίσω σε κάθε μορφή συνδιαλλαγής με την ζωή, γιατί ο φόβος προέρχεται από την αδυναμία μας να κατανοήσουμε τον θάνατο, οπότε ο ίδιος ο φόβος με φοβίζει περισσότερο ακόμα και από την ιδέα του θανάτου.

9.Με ποιον τρόπο μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί σας οι αναγνώστες;

Καθώς έχω προσωπικές σελίδες στα social media και είμαι αρκετά ενεργή, η επικοινωνία δεν είναι δύσκολή και είναι και άμεση. Μου αρέσει να δέχομαι σχόλια απo ανθρώπους και είναι θεμιτά και τα αρνητικά και τα θετικά. Μου αρέσει να ακούω το πως ένιωσαν αυτή την ώρα που η “Φυγή” μου τους συντρόφευσε. Επειδή όπως είπα είναι ποιήματα και σκέψεις μίας άλλης εποχής, για εμένα είναι ένα ταξίδι στο παρελθόν αυτό το βιβλίο, τότε που όλα τα βιώναμε και τα ζούσαμε κάτω από μία έντονα συναισθηματική συνθήκη, οπότε αισθάνομαι και αμήχανα απέναντι στην κριτική γιατί δεν αφορά το παρόν μου.

10. Μία ευχή για τα Χριστούγεννα που θα θέλατε να πραγματοποιηθεί;

Τα Χριστούγεννα είναι η εποχή του απολογισμού και της ανασυγκρότησης. Έχει δομηθεί έτσι μέσα στο μυαλό μου μιας που γεννήθηκα, λίγο αργότερα βέβαια, τελευταία μέρα του χρόνου. Είναι η εποχή που κλείνει ένας ημερολογιακός κύκλος για εμένα. Έτσι δεν θα μιλήσω για αγάπη, ειρήνη, φιλία και τις κοινότυπες ευχές των Χριστουγέννων, καθώς αυτά σχετίζονται με την προσωπική αντίληψη του καθενός. Αυτό που εύχομαι κάθε χρόνο και θεωρώ πολύ σημαντικό, είναι να μπορέσω και φέτος να αναλάβω την πλήρη ευθύνη του εαυτού μου. Ο λόγος που το θεωρώ πολύ σημαντικό, είναι γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να εισέλθω και να κατανοήσω τις συνθήκες που προανέφερα, τη φιλία, την αγάπη και την ειρήνη. Ξέρετε, δεν θα επικρατήσει ποτέ ειρήνη κι αγάπη στον κόσμο αν δεν αναλάβουμε την ευθύνη σαν άτομα και μετέπειτα σαν ανθρωπότητα, πως δημιουργούμε πολέμους, πάσχουμε από αγάπη και δεν είμαστε φίλοι του εαυτού μας πρωτίστως.

Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας και για την υπέροχη συνέντευξη! Καλοτάξιδα τα βιβλία σας και καλές συγγραφικές δημιουργίες!