Παρέα με τη Στέλλα Γιανναδάκη και τον ''Επταποδούλη'' της

Συνέντευξη

Βιογραφικό Σημείωμα Συγγραφέως

Ονομάζομαι Στέλλα Γιανναδάκη. Γεννήθηκα και μένω στο Ηράκλειο Κρήτης. Το πρώτο μου έργο ήταν ένα μικρό ποίημα. Αργότερα το μελοποίησα στην κιθάρα κι έφτιαξα ένα τραγούδι. Αγαπώ την τέχνη σε κάθε μορφή της! Οτιδήποτε μπορεί να με κάνει να εκφραστώ καλλιτεχνικά με βοηθά να ισορροπήσω μέσα μου και να συνδεθώ με την καρδιά και την ψυχή μου.

Το 2010 εξέδωσα το βιβλίο μου για παιδιά «Το Ταξίδι Της Θάλασσας» και μόλις το 2023  -μετά από πολλές προσπάθειες-  κατάφερα να εκδώσω το βιβλίο μου  «Ο Επταποδούλης - Μαθήματα Αυτοπεποίθησης». Ο αγαπημένος μου «Επταποδούλης», πολλά χρόνια πριν εκδοθεί, αξιοποιήθηκε με επιτυχία από τα παιδιά, ως εργασία, σε Νηπιαγωγεία και Δημοτικά Σχολεία του νομού Ηρακλείου Κρήτης  (σε συνεργασία με εκπαιδευτικούς)  με στόχο να ευαισθητοποιηθούν οι μαθητές στο θέμα του Σχολικού Εκφοβισμού.  Επίσης, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό το 2007 ως θεατρικό στο 30ό Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου, το οποίο πήγαινα κι εγώ όταν ήμουν παιδί.

Έργα μου έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. «Το Ταξίδι Της Θάλασσας» τιμήθηκε με τον Β’ Έπαινο Λογοτεχνίας στους Πολιτιστικούς Αγώνες που διοργάνωσε ο Δήμος Ηρακλείου το 2004. «Ο Επταποδούλης» μου απέσπασε τον 1ο  Έπαινο Λογοτεχνίας, πάλι στους Πολιτιστικούς Αγώνες Δήμου Ηρακλείου το έτος 2007.  Επίσης, ποιήματα και ιστορίες μου έχουν διακριθεί και σε άλλους διαγωνισμούς, όπως στον λογοτεχνικό διαγωνισμό της (Π.Ε.Λ), Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της  Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος το 2008 κ.α.

Μαζί θα μιλήσουμε για το παραμύθι της Στέλλας με τίτλο «Ο Επταποδούλης - Μαθήματα Αυτοπεποίθησης».

Πάμε να την γνωρίσουμε καλύτερα.

Στέλλα, καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου.

Καλώς σε βρήκα, Μαρία. Σε ευχαριστώ για την τιμή και την ζεστή σου φιλοξενία!

1.Θα ήθελες να μας γνωρίσεις τον Επταποδούλη σου; Για ποιον λόγο του έδωσες αυτό το όνομα;

Ο αγαπημένος μου Επταποδούλης είναι ένας χταποδάκος, ο οποίος γεννήθηκε κοντά στις ακτές της Θάσου και έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Γεννήθηκε μόνο με επτά ποδαράκια και όχι με οκτώ όπως τα συνηθισμένα χταπόδια. Αυτό τον κάνει να διαφέρει από τους υπόλοιπους. Τον κάνει επίσης ξεχωριστό και μοναδικό!

Τα επτά πλοκάμια είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του Επταποδούλη μου. Από εκεί βγαίνει και το όνομά του.

2.Τι προβλήματα αντιμετώπιζε ο Επταποδούλης;

  Ο Επταποδούλης από την πρώτη κιόλας μέρα στο σχολείο ένιωσε να τον κοιτούν παράξενα. Όλα τα χταποδάκια τού γυρνούσαν την πλάτη, τον κορόιδευαν και γελούσαν μαζί του. Ο Σπίθας ήταν εκείνος που του φερόταν πιο άσχημα από όλους.

Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα του Επταποδούλη, ήταν η μοναξιά! Δεν μπορούσε να κάνει φίλους. Ο Σπίθας τον εμπόδιζε να μιλήσει σε οποιονδήποτε συμμαθητή του. Το λέει κιόλας ο ίδιος ο Επταποδούλης κάποια στιγμή, όταν σηκώνει το ανάστημά του και αντιμετωπίζει με θάρρος τον Σπίθα, του λέει: «Μα, δεν καταλαβαίνεις;  Θέλω να έχω φίλους.  Νιώθω μοναξιά όταν δεν μου μιλάει κανείς!».

3. Πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε η μαμά Μελάνη στη ζωή του;

  Όλοι χρειάζονται καμιά φορά στήριξη, ακόμη και τα χταποδάκια!  Η μαμά Μελάνη αυτό που έκανε, ήταν να ακούσει προσεκτικά το παιδί της. Το παρηγορεί και το αποδέχεται, όπως ακριβώς είναι!  Του λέει: «Επταποδούλη, πιστεύω σ’ εσένα!»  Το λέει και το εννοεί!  Η μαμά Μελάνη εμπιστεύεται το παιδί της. Του παρέχει την υποστήριξη που χρειάζεται και ξέρει μέσα της, ότι ο Επταποδούλης θα τα καταφέρει. Δεν πηγαίνει η ίδια στο σχολείο για να τα βάλει με τον Σπίθα.

Κάποιες φορές, το να εμπιστευτείς το παιδί σου  -ότι μπορεί να τα καταφέρει δίχως την δική σου παρέμβαση-  είναι δόσιμο αγάπης. Ακόμη, δόσιμο αγάπης είναι να το αποδεχτείς, ακριβώς όπως είναι!  Στην συγκεκριμένη περίπτωση με επτά του ποδαράκια.

Αν η μαμά Μελάνη δεν είχε αποδεχτεί το παιδί της, πώς θα μπορούσε το ίδιο να αγαπήσει τον εαυτό του;  Η σχέση με την μητέρα μας, μας καθορίζει.  Παίζει τον σπουδαιότερο ρόλο στη ζωή μας!

4.Μεταφερόμαστε στη Θάσο. Τι στάθηκε αφορμή για να γράψεις για το συγκεκριμένο νησί;

  Το διάστημα το οποίο έγραφα τον Επταποδούλη, βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη. Έμεινα εκεί τριάμισι χρόνια, από τον Οκτώβριο του 2005 έως τον Μάρτιο του 2009. Για κάμποσους μήνες έκανα έρευνα για τα χταπόδια για να μάθω πώς ζουν, τι τρώνε, πώς γεννιούνται με σκοπό να γράψω γι’ αυτά. Δεν γνώριζα τίποτε για τη ζωή τους.  Όσο διάβαζα γι’ αυτά, τόσο περισσότερο μαγευόμουν! Καθώς έψαχνα χταποδοπληροφορίες σε βιβλιοθήκες, σε εγκυκλοπαίδειες αλλά και στο διαδίκτυο, διαβάζω κάπου: «Στην Θάσο και στην Κρήτη υπάρχουν πολλά χταπόδια».  Εεε, κι εγώ τότε, επειδή βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη, κι έτυχε κιόλας να έχω πάει στην Θάσο για δύο ημέρες με μία ομάδα ποιητών, όπου και πραγματοποιήθηκε εκεί μία ποιητική βραδιά που είχα περάσει αξέχαστα, προτίμησα να τοποθετήσω τον χταποδάκο μου στην Θάσο. Αν και είμαι από την Κρήτη!  Είναι αστείο, γιατί αντί να τιμήσω τον τόπο μου, τοποθέτησα τον ήρωά μου λίγο… πιο βόρεια.  Όμως, χαίρομαι που τελικά επέλεξα την Θάσο για να γεννηθεί εκεί ο χταποδάκος μου!

5.  Πόσο σημαντικό είναι να έχουμε αυτοπεποίθηση;

  Όπως αντιλαμβάνομαι τις λέξεις, για εμένα αυτοπεποίθηση θα πει: Πιστεύω/εμπιστεύομαι στον εαυτό μου  κι  αυτοεκτίμηση θα πει: Αγαπώ/εκτιμώ τον εαυτό μου. Νομίζω ότι κάπου αυτές οι δύο έννοιες συναντιούνται. Είναι σημαντικά και τα δύο για να είμαστε ευτυχισμένοι!

Ό,τι κι αν κάνουμε στη ζωή μας, ό,τι κι αν καταφέρουμε, όσα χρήματα κι αν βγάλουμε (αν και τα λεφτά ή τα επιτεύγματα είναι μονάχα το περιτύλιγμα και όχι η εσωτερική δύναμη τού ανθρώπου!) δεν θα νιώσουμε καλά μέσα μας, αν δεν έχουμε αυτοπεποίθηση. Την αυτοπεποίθηση μπορούμε να την αισθανθούμε. Δεν μπορούμε να την αγοράσουμε, δεν μπορούμε να την κλέψουμε. Μπορούμε όμως, να κάνουμε αγώνα για να την κατακτήσουμε. Να είμαστε, διαρκώς, σε σύνδεση με τα συναισθήματά μας. Να αποδεχόμαστε όλα τα συναισθήματά μας κι αυτό που αληθινά είμαστε.

Επίσης, η αυτοπεποίθηση συνδέεται με τα παιδικά μας χρόνια. Γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία να θωρακιστεί κάθε παιδί με αυτοπεποίθηση!

6. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις στους μικρούς αναγνώστες;

Το μήνυμα που θέλω να δώσω στα παιδιά, είναι να μιλούν! Ο χταποδάκος μου μιλάει στην μαμά του γι’ αυτό που περνάει στο σχολείο. Η μαμά Μελάνη τον ακούει προσεκτικά και τον συμβουλεύει να μιλήσει στους συμμαθητές του για τα συναισθήματά του. Να τους πει πώς αισθάνεται! Ο Επταποδούλης φοβάται να το κάνει, γιατί σκέφτεται ότι θα τον κοροϊδέψουν. Η μαμά του, όμως, επιμένει και τον ενθαρρύνει να μιλήσει για όσα νιώθει. Έτσι, μόλις ο Επταποδούλης βγάλει από μέσα του με λόγια όλη την αγανάκτηση και τον πόνο που έχει βιώσει από τους συμμαθητές του, τότε βρίσκεται κάποιος συμμαθητής του στην τάξη, που τον συμπόνα και τον υποστηρίζει! Από εκεί και μετά ο Επταποδούλης μου αποκτά έναν φίλο. Δεν είναι πια μόνος.

Είναι σημαντικό να μιλάμε! Κι όταν χρειαστεί, και τα πράγματα αγριεύουν, να ζητάμε βοήθεια.

7. Θα ήθελες να μας δώσεις μια μικρή γεύση για το παραμύθι σου με τίτλο «Το Ταξίδι της Θάλασσας;

  Ο Ήλιος κουράστηκε πια να βλέπει το μπλε τ’ ουρανού. Η Θάλασσα βαρέθηκε να ταξιδεύει στη Γη. Έτσι, ο ένας ζηλεύει την θέση του άλλου. Ώσπου, οι δύο φίλοι μας (ο Ήλιος και η Θάλασσα) αποφασίζουν να αλλάξουν θέσεις! Ο Ήλιος κατεβαίνει στη Γη και η Θάλασσα ανεβαίνει στον ουρανό, όμως… δεν καταλαβαίνουν πως ο καθένας, είναι πλασμένος για να έχει την δική του θέση στον κόσμο! Έτσι, θα προκληθεί τεράστια οικολογική καταστροφή. Το νερό χάνεται, τα ποτάμια στερεύουν…

Μηνύματα της ιστορίας:

Ευγνωμοσύνη γι’ αυτό που είσαι! Καθένας στον κόσμο έχει την δική του θέση, αξία κι ομορφιά. Μην ζηλεύεις την θέση του άλλου, αλλά να εκτιμάς και να τιμάς τον σκοπό για τον οποίο είσαι πλασμένος.

Οικολογικό μήνυμα:  Η αξία του νερού στη Γη. Τι θα συμβεί εάν χαθεί το νερό; Ακόμη, μέσα από το παραμύθι, βγαίνει και ο κύκλος του νερού. Η Θάλασσα γίνεται σύννεφο, ύστερα βροχή, κυλά στα ποτάμια και ξαναγίνεται Θάλασσα!

Το υπέροχο αυτό βιβλίο προσχολικής ηλικίας, έχει εικονογραφήσει στο χέρι η Στεφανία Μαθιουδάκη με λεπτομέρειες από ξυλομπογιά. Το συγκεκριμένο βιβλίο, χάρη στην ζωγραφική τής Στεφανίας, μοιάζει με έργο τέχνης.  Όμως, εκδόθηκε το 2010 και δυστυχώς, εδώ και πολλά χρόνια, δεν υπάρχει πια στα βιβλιοπωλεία. Εύχομαι ολόψυχα να ενδιαφερθεί κάποιος εκδοτικός οίκος, μήπως μπορέσουμε να το ξαναβγάλουμε σε νέα έκδοση μετά από τόσα χρόνια!

Το μόνο βιβλίο μου που υπάρχει αυτή την στιγμή στην αγορά, είναι «Ο Επταποδούλης - Μαθήματα Αυτοπεποίθησης» από την Σβούρα Εκδοτική σε εικονογράφηση Άννας Τσιορμπατζή.

8.Πώς αποφάσισες να γράψεις το συγκεκριμένο παραμύθι;

Εννοείς «Το Ταξίδι Της Θάλασσας»;  Υπάρχει μία αληθινή ιστορία γι’ αυτό το βιβλίο.

Πάντα είχα την κακή συνήθεια να ζηλεύω ό,τι έχουν οι άλλοι άνθρωποι και να μην εκτιμώ τίποτε από όσα έχω. Ούτε τα χαρίσματά μου! Κι αυτό πηγάζει από μέσα μου, την αυτοπεποίθηση κι αυτοεκτίμησή μου. Από μικρή είχα θέμα με την εμφάνισή μου, λόγω παραπάνω κιλών. Έτσι, όταν ήμουν 16 χρονών, ξεκίνησα την πρώτη εξαντλητική δίαιτα μαζί με γυμναστική. Οι γονείς μου, ως υπερπροστατευτικοί που είναι, έπαθαν πανικό και φώναζαν πως κινδύνευα από νευρική ανορεξία. Ούτε νοσηλεύτηκα σε νοσοκομείο ούτε μου έδωσε τέτοια διάγνωση γιατρός. Και ειλικρινά, δεν πιστεύω πως είχα κάτι τέτοιο. Απλά είχε κολλήσει το μυαλό μου, γιατί να έχω τέτοια πόδια και τα πόδια μου να μην είναι ίσια, μακριά και λεπτά;   Έτσι, προσπαθούσα σκληρά να λεπτύνω τα πόδια μου, αλλά η κατασκευή του σώματός μου είναι τέτοια, που όσα κιλά κι αν χάσω, πάντα τα πόδια μου θα είναι πιο γεμάτα. Φυσικά, το πρόβλημα δεν ήταν στα πόδια μου, αλλά στην αυτοεκτίμησή μου.

Έτσι, μια μέρα πήγα στο γυμναστήριο απογοητευμένη κι εξαντλημένη, κάθισα σ’ ένα ποδήλατο και κοιτάζοντάς με στον καθρέπτη, που βρισκόταν ακριβώς απέναντί μου, άρχισα να σκέφτομαι:  «Πώς είμαι έτσι; Είμαι χάλια! Και τι απαίσια πόδια που έχω.  Γιατί ο Θεός έπρεπε να δώσει σε εμένα αυτό το σώμα;»

Κι ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά, κοίταξα στο διπλανό ποδήλατο, όπου καθόταν ένα κορίτσι· ένα πολύ όμορφο κορίτσι. Αν και ήταν καθιστή, φαινόταν ψηλή και είχε λεπτά πόδια. Τα μαλλιά της ήταν κατάμαυρα κι όλο μακριές μπούκλες πλαισίωναν το πρόσωπό της.  Είχε κάτασπρο δέρμα, γλυκά χαρακτηριστικά σαν νεράιδα με κατακόκκινα μαγουλάκια και χείλη. Έβγαζε μια ομορφιά από μέσα της, μια αυτοεκτίμηση κι αξιοπρέπεια. Την ζήλεψα τόσο που είπα από μέσα μου: «Αχ! Μακάρι να ήμουν στη θέση της»!

Μόλις το είπα αυτό, βλέπω μία άλλη κοπέλα να έρχεται κοντά της, να της πιάνει ένα ένα τα πέλματα των ποδιών και να τα κατεβάζει από τα πετάλια τού ποδηλάτου. Ύστερα, την βοήθησε να σταθεί όρθια. Όταν η κοπέλα στάθηκε όρθια, περπάτησε μόνη της, δίχως βοήθεια. Όμως, τα πέλματά της δεν κοιτούσαν ευθεία μπροστά όπως τα πέλματα όλων μας, αλλά έβγαιναν προς τα έξω. Και περπατούσε με αυτόν τον τρόπο!

Εκείνη τη στιγμή έπαθα σοκ, λες και κάποιος μού έδωσε ένα δυνατό χαστούκι! Πόσο απερίσκεπτη μπορεί να ήμουν; Δες αυτή την κοπέλα, ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα που είχε και το αντιμετώπιζε τόσο γενναία και με τόση αξιοπρέπεια!  Κι εγώ πόσο αχάριστα και απερίσκεπτα είχα φερθεί;  Ήμουν αδύναμη και δεν εκτιμούσα τίποτε από όσα έχω! Ούτε τα πόδια μου ούτε και τον εαυτό μου. Εκείνο, όμως, το κορίτσι ήταν δυνατό. Ήξερε να ζει και να εκτιμάει την ζωή της. Εκτιμούσε αυτό που είχε. Εκτιμούσε αυτό που είναι! Την θαύμασα, κι ακόμη την θαυμάζω!

Αυτή η ιστορία γυρνούσε για χρόνια μέσα στο μυαλό μου -σαν αίσθηση και σαν εικόνα. Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό που ένιωσα την στιγμή που είδα την κοπέλα να περπατάει!  Μου έχει μείνει αξέχαστη αυτή η στιγμή. Κι αυτό που σκέφτηκα τότε, με πείραξε πολύ. Γιατί εγώ να σκεφτώ έτσι, και να ζηλέψω εκείνο το κορίτσι; Τι είχε εκείνη που δεν είχα εγώ; Για αρκετά χρόνια με βασάνιζε αυτή η σκέψη.

Κάπως έτσι βγήκε «Το Ταξίδι Της Θάλασσας». Ήθελα να πω στους ανθρώπους να μην ζηλεύουν ο ένας αυτό που έχει ο άλλος, αλλά να εκτιμούν και να χαίρονται για όσα οι ίδιοι έχουν! Για τα χαρίσματά τους. Να χαίρονται γι’ αυτό που είναι, γι’ αυτό που ξέρουν να κάνουν.  Να νιώθουν ευγνωμοσύνη!  Έτσι έβαλα τους δύο ήρωες μου, τον Ήλιο και την Θάλασσα, να ζηλεύει ο ένας την θέση του άλλου, για να δείξω πόσο καταστροφικό είναι να μην αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που έχεις. Αυτό είναι το κεντρικό μήνυμα της ιστορίας μου.

Η Θάλασσα λέει: «Δεν θα παραπονεθώ ποτέ ξανά. Ούτε θα θελήσω να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι».

Και ο Ήλιος: «Ποτέ δεν θα ζηλέψω ξανά τη θέση κάποιου άλλου. Καθετί στον κόσμο έχει τη δική του ξεχωριστή αξία και τη δική του ομορφιά!»

Κι αυτό, γιατί εγώ πριν πολλά χρόνια ζήλεψα ένα κορίτσι κι ευχήθηκα να ήμουν στην θέση της. Μάλλον, ζήλεψα την  Δύναμή  της και τον τρόπο που αντιμετώπιζε την ζωή. Με τόση γενναιότητα και θάρρος. Όπου κι αν βρίσκεται, θα ήθελα να της αφιερώσω το παραμύθι μου!

 9.   Ποια είναι τα μελλοντικά συγγραφικά σου σχέδια;

Κάποιοι λένε πως όταν εμείς κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελάει…

Συγγραφικά αυτή την στιγμή δεν γράφω κάτι συγκεκριμένο. Κάνω μόνο συγγραφικές ασκήσεις. Δεν γνωρίζω αν προκύψει κάποιο ολοκληρωμένο έργο μέσα από αυτές. Θα ήθελα, όμως, αν μπορέσω να εκδοθούν τα έργα που ήδη έχω.

Έχω παραμύθια που θέλουν εικονογράφηση, ποιήματα και μία περιπέτεια που μοιάζει με χριστουγεννιάτικο μυθιστόρημα φαντασίας. Μάλιστα το χριστουγεννιάτικο μυθιστόρημα το φαντάζομαι ως χοντρό βιβλίο, σχεδιασμένο όλο στο χέρι με σκιάσεις και λεπτές γραμμές από μολύβι. Τουλάχιστον, κάπως έτσι το έχω ονειρευτεί!  Όμως, δυστυχώς, εκδοτικά τα πράγματα είναι δύσκολα. Γι’ αυτό κι έχω φτιάξει από παλιά ένα ιστολόγιο, όπου μπορώ να δημοσιεύω χωρίς δέσμευση ό,τι μού έρθει! Μέχρι στιγμής έχω κάνει μόνο οκτώ αναρτήσεις. Αν περάσει καιρός και δεν καταφέρω να βρω εκδότες να αγκαλιάσουν τα έργα μου, σκέφτομαι σοβαρά να αρχίσω να τα δημοσιεύω όλα εκεί, σταδιακά στο ιστολόγιό μου, ώστε να μπορούν οι αναγνώστες μου να τα διαβάσουν όλα εντελώς δωρεάν, χωρίς να πληρώσουν τίποτε!

Όμως, θα κάνω πρώτα την προσπάθειά μου με τους εκδοτικούς, μήπως και δώσουν στα έργα μου την ευκαιρία να εκδοθούν. Οπότε θα δούμε, τι θα μου φέρει η ζωή. Σε καμία περίπτωση πάντως, δεν θα σταματήσω να γράφω. Είναι το δημιουργικό μου οξυγόνο!

10.      Πώς μπορεί ο αναγνώστης να επικοινωνήσει μαζί σου;

  Ηλεκτρονικό Ταχυδρομείο:  Giannadakistella@gmail.com

Facebook:  Στέλλα Γιανναδάκη στα Ελληνικά.

Και το ιστολόγιό μου:  https://stellagian.blogspot.com

Καλοτάξιδα τα βιβλία σου, Στέλλα! Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που διέθεσες!

Σε ευχαριστώ κι εγώ ολόψυχα Μαρία, για την ευκαιρία που μου έδωσες, για την στήριξή σου και τις πολύ εύστοχες ερωτήσεις σου. Τις απήλαυσα! Εύχομαι να τα ξαναπούμε.  Καλή Αντάμωση!